Publikacja jubileuszowa, opowiadająca historię Wydziału Biologii Uniwersytetu Warszawskiego słowami jego dawnych i obecnych pracowników i przyjaciół. Skomponowana ze spisanych wywiadów i podzielona tematycznie na kilkanaście rozdziałów daje obraz losów instytucji w porządku chronologicznym. Ważnym jej uzupełnieniem jest zestaw niemal dwustu zdjęć z przeszło półwiecza istnienia tej instytucji. Publikacja na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 PL (CC BY 3.0 PL) (pełna treść wzorca dostępna pod adresem: http://creativecommons.org/licenses/by/3.0/pl/legalcode). A commemorative publication recounting the history of the Faculty of Biology of the University of Warsaw through the words of its former and current staff and friends. Comprised of written down interviews and split by themes into over a dozen chapters, it portrays the history of the Faculty in chronological order. It is supplemented by a collection of almost two hundred photographs from over half a century of the institution’s functioning.

Książka upamiętniająca stulecie istnienia Instytutu Romanistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Autorzy przedstawiają przyjętą w Instytucie filozofię kształcenia, dokonania i osiągnięcia naukowe pracowników oraz aktualne wyzwania i kierunki rozwoju filologii obcych w Polsce i na świecie. Publikacja nie ogranicza się do kwestii dotyczących ściśle filologii romańskiej – ma charakter uniwersalny, jest próbą szerszego spojrzenia na miejsce i rolę akademickich kierunków filologicznych we współczesnym świecie. Może być zatem ważnym źródłem wiedzy, a nawet inspiracją dla osób decydujących o sposobie i zakresie wyższego kształcenia filologicznego w Polsce. The book is an attempt at taking a broader view of the place and role of academic philological courses in the modern world. The authors discuss the philosophy of education adopted at the Institute of Romance Studies of the University of Warsaw, the scholarly achievements of its staff, the current challenges and the directions of development.

Autor nakreśla ramy społecznej odpowiedzialności nauki, czyli procesów prowadzenia badań naukowych oraz odpowiedzialności badacza za ich wyniki, jako koncepcji zarządzania mającej zastosowanie w świecie nauki. W monografii przeanalizowano i oceniono również dorobek polskich badaczy na arenie międzynarodowej z uwzględnieniem potencjału generowania przez nich pozytywnych wpływów społecznych. Przedmiotem badań empirycznych jest zaś analiza i ocena zmian aktywności publikacyjnej (wyrażonej np. liczbą publikacji i cytowań), co posłużyło do oceny potencjalnych wpływów społecznych. […] monografia stanowi interesujące i oryginalne dzieło podejmujące zagadnienie społecznej odpowiedzialności nauki (SON) oraz jej wpływu społecznego. O ile problematyka społecznej odpowiedzialności organizacji (SOO) stanowi przedmiot rozważań wielu badaczy na świecie i w Polsce, to znacznie mniej opracowań dedykowanych jest społecznej odpowiedzialności uczelni (SOU), a jeszcze mniej społecznej odpowiedzialności nauki (SON). […] społeczna odpowiedzialność nauki będąca przedmiotem rozważań w monografii postrzegana jest […] jako instytucje, ludzi nauki jak i gromadzoną i upowszechnianą wiedzę przyczyniającą się do rozwoju społecznego. […] Autor […]. Traktuje naukę jako sferę wymagającą określonej odpowiedzialności, która powinna podlegać świadomemu zarządzaniu w myśl modeli społecznej odpowiedzialności oraz kreowania wartości. […] oceniana publikacja ma charakter unikatowy ponieważ Autor raczej rozważają jaką rolę pełnią uczelnie w społeczeństwie i na czym polega ich społeczna odpowiedzialność […] […] publikacja pokazuje na tle historycznym jak kształtował się przyrost wiedzy polskiej nauki. […] ma charakter raczej poznawczy , ale wnioski i rekomendacje trafnie zwracają uwagę czytelnika na kierunki rozwoju polskiej nauki. Monografia przybliża zatem wiedzę na temat SON oraz jej wpływu społecznego, co sprawia, że może być cennym źródłem wiedzy o stanie polskiej nauki dla twórców polityki rozwoju nauki w Polsce oraz badaczy osiągnięć nauki na tle międzynarodowym. Może posłużyć również dla wyznaczania kierunków i inwestowania w badania naukowe, które są realizowane na polskich uczelniach i postrzegane jako szczególnie wartościowe dla rozwoju i popularyzacji wiedzy, a przez to właśnie wywieranie pozytywnego wpływu społecznego oraz poprawiania jakości życia społeczeństwa. (Dr hab. Magdalena Stefańska, prof. Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu, Instytut Marketingu, Katedra Strategii Marketingowych) Wiedza naukowa staje się jednym z kluczowych zasobów XXI wieku determinujących postęp społeczno-kulturowy i techniczny oraz konkurencyjność gospodarek krajowych i regionalnych. […] rozwój tej wiedzy wymaga stosowania odpowiednich metod i koncepcji zarządzania nastwionych na skuteczność i sprawność procesów naukowo- badawczych. […] Tej właśnie problematyce poświęcono recenzowaną monografię. […] Na tle innych publikacji o podobnej tematyce, książka wyróżnia się systemowym podejściem do konceptualizacji społecznej odpowiedzialności nauki opartym na solidnym przeglądzie literatury. […] Sformułowane przez Autora podstawy koncepcji społecznej odpowiedzialności nauki mogą być z powodzeniem wykorzystane do dalszych prac eksploracyjnych, […] badania empiryczne mają natomiast duży potencjał promocyjny dla liderów polskiej nauki na rynku krajowym i zagranicznym. […] Po przeprowadzonych analizach Autor formułuje ponadto interesujące, dalsze kierunki badań w obszarze eksplorowanej problematyki. […] monografia powinna być skierowana przed wszystkim dla pracowników naukowych zajmujących się zagadnieniami społecznej odpowiedzialności nauki oraz zarządzania nauką, badaczy planujących zwiększenie zakresu umiędzynarodowienia i wpływu społecznego prowadzonych przez siebie badań. Może być także polecana studentom oraz słuchaczom studiów podyplomowych i szkół doktorskich na przedmiotach związanych z kształceniem w zakresie społecznej odpowiedzialności organizacji oraz medyki badań naukowych. (Dr hab. inż. Marek Matejun, prof. Uniwersytetu Łódzkiego, Katedra Przedsiębiorczości i P (...)

Misja Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej Uniwersytetu Warszawskiego prowadzi badania w Starej Dongoli od ponad 50 lat. Niniejszy tom to drugi kompleksowy raport dotyczący prac archeologicznych i konserwatorskich prowadzonych w latach 2015–2016 przez zespół pod kierunkiem Włodzimierza Godlewskiego. Poszczególne teksty omawiają działania podejmowane w ostatnich sezonach oraz prezentują pogłębioną analizę rozwoju urbanistycznego, architektury i technik budowlanych Starej Dongoli. Tom zawiera również wyniki najnowszych specjalistycznych badań materiału odkrytego podczas tych i wcześniejszych kampanii. Omawiane kategorie znalezisk obejmują inskrypcje, ostraka, ceramikę, kości zwierzęce i tkaniny. Królewskie miasto Stara Dongola było politycznym i ekonomicznym centrum średniowiecznego chrześcijańskiego królestwa Makurii. Jego rozkwit rozpoczął się w V–VI wieku, kiedy wzniesiono królewski kompleks na Cytadeli i otoczono go potężnymi kamiennymi fortyfikacjami. Na przestrzeni wieków powstały inne reprezentacyjne budowle, m.in. imponująca Sala Tronowa, później zamieniona w meczet, który dziś wciąż góruje nad stanowiskiem. Równie imponujące są odkryte w Dongoli kompleksy o charakterze religijnym. Kościoły i budowle klasztorne stolicy Makurii szczycą się fantastycznymi malowidłami ściennymi i inskrypcjami, które rzucają światło na lokalne praktyki religijne, ich architektura świadczy zaś o wysokich umiejętnościach lokalnych budowniczych. Po tym, jak dwór królewski opuścił Dongolę w 1364 roku, miasto pozostało ważnym centrum miejskim, na co wskazują rozległe kwartały mieszkalne funkcjonujące przez kilka stuleci na terenie Cytadeli i wokół niej. Miasto wciąż było ważnym węzłem na skrzyżowaniu szlaków handlowych łączących odległe regiony, zamieszkiwała je aktywna społeczność, która kultywowała dawne tradycje, ale też przyjmowała nowe trendy. Bogate znaleziska archeologiczne pozyskane ze stanowiska w omawianych sezonach dostarczają nowych danych do badań nad historią Dongoli, jak również kulturą, sztuką, architekturą i gospodarką królestwa Makurii. Publikacja na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 PL (CC BY 3.0 PL) (pełna treść wzorca dostępna pod adresem: http://creativecommons.org/licenses/by/3.0/pl/legalcode). The Polish Center of Mediterranean Archaeology University of Warsaw mission to Old Dongola has been excavating the site for over 50 years. This volume is a second comprehensive report on fieldwork and conservation conducted in 2015–2016 by a team led by Włodzimierz Godlewski. The contributions report on the work of recent seasons and present in-depth studies on the site’s urban development, architecture and building techniques. The volume also includes results of the most recent specialized research on material brought to light during these and earlier campaigns. The discussed categories of find include inscriptions, ostraka, pottery, animal bones, and textiles. The royal city of Old Dongola was the political and economic center of Makuria, a medieval Christian kingdom. It flourished from the 5th/6th century, when the royal complex on the Citadel was built and enclosed within massive stone fortifications. Over the centuries, other representative buildings were founded, among them the imposing Throne Hall later converted into a mosque that still towers over the site today. Equally impressive are the religious complexes unearthed in Dongola. The Makurian capital’s churches and monastic buildings boast stunning mural paintings and inscriptions that shed light on local religious practice, while their architectural design testifies to the skills of local builders. After the royal court abandoned Dongola in 1364, the city remained an important urban center, as indicated by the extensive residential quarters functioning on and around the Citadel for several centuries. The city, still a vital node in the long-distance trade network, was inhabited by a lively community, which cultivated old traditions and embraced new trends. The wealth of archaeological finds recovered on the site in the seasons under consideratio (...)

Część pierwsza (A-K) tomu trzeciego "Portretów Uczonych" zawiera eseje biograficzne poświęcone wybitnym postaciom, których najbardziej znacząca działalność naukowa i dydaktyczna przypadła po 1945 roku. Mowa będzie zatem o osobach stopniowo, ale konsekwentnie odtwarzających Uniwersytet po zniszczeniach wojennych oraz budujących jego pozycję społeczną i rangę naukową. Przedstawione w tomie trzecim "Portretów” grono 186 uczonych cechuje duże zróżnicowanie. Niektórzy z nich urodzili się jeszcze w XIX wieku, wyższe wykształcenie zdobyli w czasie I wojny światowej lub tuż po niej, kariery zawodowe rozpoczynali i kontynuowali w latach II Rzeczypospolitej, po II wojnie stając się środowiskowymi autorytetami. Inni decydowali się na emigrację, zrywając więzi z Uniwersytetem, ale zarazem odnosząc niekwestionowane sukcesy naukowe i utrzymując kontakty z krajem. Byli jednak i tacy, którzy właśnie wtedy, po wojnie, z zagranicy do kraju przyjechali. Skomplikowanie ludzkich losów spowodowało, że decyzja o przypisaniu konkretnej postaci do tomu drugiego lub trzeciego musiała mieć charakter arbitralny. Najliczniej na kartach niniejszego tomu są reprezentowani uczeni urodzeni pomiędzy wielkimi wojnami, ukształtowani w dwudziestoleciu i z takim zapleczem moralnym oraz intelektualnym funkcjonujący w powojennej rzeczywistości. Pojawiają się tu także osoby, których całe świadome życie, łącznie z intelektualną formacją, upłynęło w czasach PRL oraz w okresie po odzyskaniu przez Polskę pełnej suwerenności. Część tekstów powstała specjalnie na potrzeby Monumentów, wiele było pisanych przez bliskich współpracowników danego uczonego, niektóre są przedrukami wcześniejszych publikacji. Zamierzeniem redaktorów naukowych nie było stworzenie zbioru zwięzłych biogramów typu słownikowego, lecz przybliżenie zainteresowanym czytelnikom najwybitniejszych postaci środowiska uniwersyteckiego – stąd teksty zarówno eseistyczne czy wspomnieniowe, jak i bardziej naukowe, obudowane odnośnikami i przypisami. Przy każdym eseju zamieszczono także standardowy biogram encyklopedyczny. Trzy tomy "Portretów Uczonych" (podzielone na sześć części) zawierają teksty o wybitnych uczonych – profesorach Uniwersytetu Warszawskiego, których działalność naukowa, praca dydaktyczna i organizacyjna pozostały w pamięci szeroko pojmowanego środowiska naukowego. Bohaterowie esejów są związani ze wszystkimi dziedzinami nauki reprezentowanymi na Uniwersytecie Warszawskim: humanistycznymi, społecznymi, ścisłymi, przyrodniczymi, medycznymi i artystycznymi. Wybór nie był łatwy i wymagał wielu konsultacji. Warto zaznaczyć, że lista uczonych ograniczona jest do osób nieżyjących. ********* Dr hab. Waldemar Baraniewski – historyk sztuki, profesor w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego i na Wydziale Zarządzania Kulturą Wizualną Akademii Sztuk Pięknych. Prof. dr hab. Wojciech Tygielski – historyk czasów nowożytnych, profesor zwyczajny. Zajmuje się historią społeczną Polski i Europy w XVI–XVII wieku, kontaktami polsko-włoskimi oraz podróżami w okresie nowożytnym, a także dziejami dyplomacji. Przez wiele lat związany z Instytutem Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uzyskał magisterium (1977), doktorat (1983), habilitację (1992) i tytuł profesora (2006). Wykładał też w Centrum Europejskim UW oraz w Akademii Teatralnej w Warszawie. Obecnie pracuje w Instytucie Historii Sztuki UW. Dyrektor Instytutu Polskiego w Rzymie oraz radca tamtejszej Ambasady RP (1993–1995); prodziekan Wydziału Historycznego ds. ogólnych (1999–2002), prorektor Uniwersytetu Warszawskiego ds. badań naukowych i współpracy z zagranicą (2002–2008). Członek redakcji rocznika „Odrodzenie i Reformacja w Polsce”, członek Komitetu redakcyjnego rocznika „Kronika Zamkowa”, wiceprzewodniczący Rady Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, członek Rady Muzeum Historii Polski. W latach 2010–2012 oraz od 2014 roku członek Rady Narodowego Centrum Nauki. Przez 3 kadencje uczestniczył w pracach Rady Historyków (Rady ds. Numizmatycznych) przy Zarządzie NBP. Prof. dr hab. Andrzej Kajetan Wróblewski – fizyk i historyk fizyki, e (...)

Dwujęzyczna (polsko-angielska) bogato ilustrowana publikacja stanowi próbę ukazania związków między dziejami Uniwersytetu Warszawskiego a rozwojem fotografii – wynalazku o fundamentalnym znaczeniu dla powstania nowej cywilizacji wizualnej. Przyjęty zakres chronologiczny obejmuje okres między rokiem 1839, kiedy w Paryżu ogłoszono wynalezienie dagerotypii i kiedy pierwsze dagerotypy wykonano również w Polsce, a rokiem 1921, gdy sytuacja Uniwersytetu, reaktywowanego podczas I wojny światowej, została ostatecznie ustabilizowana po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej. Publikacja z jednej strony prezentuje wygląd gmachów na terenie uniwersyteckim oraz najstarsze fotograficzne wizerunki osób tworzących historię uczelni w omawianym czasie, z drugiej – zawiera refleksję nad genezą wprowadzenia fotografii w Warszawie i udziału w tym procesie środowiska uniwersyteckiego. Warto zaznaczyć, że już na początku lat pięćdziesiątych XIX stulecia naukowcy wywodzący się z Uniwersytetu Warszawskiego uznawali fotografię za przydatny instrument badawczy. Tom jest podzielony na dwie części. Obszerny esej, ilustrowany kilkudziesięcioma rycinami, poświęcono początkom fotografii oraz związkom nowego medium z Uniwersytetem Warszawskim. W części albumowej znalazło się ponad 100 fotografii (wraz z obszernymi opisami) ukazujących portrety profesorów i studentów, budynki służące Uniwersytetowi Warszawskiemu oraz ważne wydarzenia historyczne związane z uczelnią. Publikacja na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 PL (CC BY 3.0 PL) (pełna treść wzorca dostępna pod adresem: http://creativecommons.org/licenses/by/3.0/pl/legalcode). ********* The bilingual (Polish-English) and richly illustrated book is an attempt to show the references between the history of University of Warsaw and the development of photography – a crucial invention for the new visual civilization. The book covers the period from 1839, when the invention of daguerreotype was announced in France and when the first daguerreotypes were made in Poland, to 1921, when the situation of the University, reactivated during the World War I, was finally stabilized after the Polish-Soviet War. On the one hand the book presents the buildings of the University and the oldest photos of the people who created the history of the institution, on the other hand – it contains the reflection on the origins of photography in Warsaw and on the participation of the scientific milieu in its development. Which is worth noticing, at the beginning of the 1850s the scientists of the University of Warsaw already regarded photography as a useful research tool. The book is divided into two parts. The comprehensive essay illustrated with several dozens of figures is devoted to the origins of the photography and to its connection with the University of Warsaw. In the album more than 100 photographs (with the extensive commentaries) present the portraits of the professors and the students, the buildings and the important events related to the University. The publication is licensed under the Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Poland license (CC BY 3.0 PL) (full license available at: http://creativecommons.org/licenses/by/3.0/pl/legalcode).